Na 50 uur geen bed gezien te hebben, zijn we eindelijk in bed gestort in Villa Tunari. Om 6:30 uur ging de wekker alweer en in een uurtje zaten we aan het ontbijt. Bij het ontbijt kregen we de  mededeling dat we gingen ‘ziplinen’ door het tropisch regenwoud. Iedereen was erg enthousiast, trok zijn bikini en zwembroeken aan en staat vol enthousiasme te wachten totdat de tuigjes aangetrokken konden worden. Onze gids ‘Rima’ sprak alleen maar Spaans en daar kwam Marco erg goed van pas. Eenmaal allemaal in de tuigjes gehesen gingen we op pad. Het begon met een wandeling door het tropisch regenwoud, totdat we bij een rivier aankwamen. Voordat het ziplinen kon beginnen moest er eerst een hele route worden afgelegd. Nadat we door de rivier waren gelopen was het tijd om watervalletjes te beklimmen. Daarna kwamen we weer midden in het regenwoud uit. Na nog een klein stukje lopen kwamen we bij een touw uit, we werden aan dit touw vastgemaakt en konden als het ware aan een liaan door de jungle slingeren en als je de diepte inkeek zag je de rivieren en bossen van boven. Na deze bijzondere ervaring kwam er weer een wandeling door het regenwoud en kwamen we uit bij de eerste zipline. Het bleek nog een hele kunst om fatsoenlijk van de zipline af te gaan, het was er moeilijk om niet te gaan draaien en je neus naar het einde van de zipline te houden. Na 3 ziplines gehad te hebben kwamen we na een kort wandelingetje uit bij een werkelijk prachtig stuk zacht-stromende rivier. Hier was het complete regenwoud plaatje te vinden, inclusief de lianen waaraan we de rivier in zijn geslingerd. Uiteindelijk hebben we 2,5 uur gewandeld door rivieren en regenwoud, dit was zeker een ervaring om nooit te vergeten!

Om 13:00 werden we opgehaald door ons eigen busje en gingen we op weg naar Cochabamba. Al na 2 minuten werd er gestopt voor een etenspauze omdat iedereen heel erge honger had. De verdere busreis naar Cochabamba was ontzettend mooi, maar wel vermoeiend. We zien vanuit de bus het hele land en de enorme cultuurverschillen met Nederland. Zo ligt overal waar je kijkt afval langs de weg, als er te veel afval ligt dan gooien ze het op een hoop en verbranden ze het. Daarnaast zien we mensen reizen op de meest bizarre manieren, zo zitten de mensen niet netjes in de auto maar boven op het dak, soms zelfs tussen het vee op een vrachtwagen. Het is echt wederzijds aapjeskijken. Zij vinden ons net zo interessant als wij hen. De overdosis groen en natuur is geweldig en het is echt genieten.

Wanneer de bus onverwachts stopte vroeg onze buschauffeur een schoolmeisje binnen die aan het liften was. Marco vroeg of ze bij ons kwam zitten en na de verlegenheid overwonnen te hebben, hebben we een heel interessant gesprek gevoerd. Ze heette Maribel, 16 jaar oud, en onderweg naar haar school. In gebroken Engels en Spaans en veel hulp van Marco is er heel veel uitgewisseld. De mensen hier zijn ontzettend sympathiek en bescheiden. De buschauffeur was een echte waaghals, want als hij de kans kreeg dan haalde hij alle vrachtwagens in. Soms ging het maar net goed.

Cochabamba was al van veraf te zien, met daarbij het hoogste Christusbeeld in Zuid-Amerika, de Christo de la Concordia die waakt over de stad. Schrikwekkend was de hoeveelheid smog die er boven de stad hing. Het eerste wat we zagen, waren de buitenwijken van Cochabamba. Het was er druk, compact en zag er anders onderhouden uit dan dat wij gewend zijn.

Hoe verder je het centrum in ging, hoe mooier en luxer het werd. Dolblij zwaaiden we naar de mensen en zij zwaaiden enthousiast terug. We kregen zelfs luchtkusjes toegeworpen. Bij het uitladen van de koffers werden wij gefilmd door een klein vrouwtje die ons heel interessant vond en natuurlijk maakten we een selfie met haar. In El Jardin, ons hotel voor de komende week, stond Remi al op ons te wachten. Remi is een Nederlandse Boliviaan en is onze gids tijdens het kamperen.

Na de ontmoeting met Remi kregen we de sleutels van de kamers en is de kamer indeling gemaakt. Maar rustig de tas uitpakken was er niet bij, want de leerlingen van de Nederlandse school stonden al op de stoep. Zij waren erg blij om Marco weer te zien. Na elkaar te hebben voorgesteld, gingen we samen aan de tafel zitten. Hier hadden we gesprekken met elkaar over de verschillen tussen Bolivia en Nederland. We hadden het bijvoorbeeld over hoe het bij hen op school was en wat de verschillen waren met Nederland. We kregen van hen zelfs leuke stickers. Nadat we afscheid genomen hadden, begonnen we aan een super lekkere Boliviaanse maaltijd: Pique Macho! Hierna zijn we begonnen aan de verslaglegging en de voorbereiding van de Engelse les morgen.

We gaan nu ontbijten en dan begint het serieuze werk van deze reis. We zullen vandaag twee scholen bezoeken voor kansarme kinderen. Op een van die scholen zullen we als het goed is ook een les geven. Je weet in Bolivia nooit hoe de planning wordt gevolgd! Tot het volgende blog!