Na weer een lekkere nacht en ontbijt, gingen we met 2 busjes de bergen in. Anna en Alberto reden en Dorien van de Nederlandse school vergezelde ons als tolk. Anna’s rijstijl was beangstigend en de weggen die ze nam gaf ons af en toe een lichte hartverzakking, maar haar goede moed en zelfvertrouwen weerhield ons van flauwvallen. Onderweg zagen we veel afwisselende landschappen. De uitzichten waren echt super. Te mooi om goed te kunnen omschrijven. We konden bij het eerste uitzicht Cochabamba zien liggen. Je zag toen ook de hoeveelheid smog die boven de stad hing.

Verder zagen we onderweg veel rivieren. Hier herkende we onze stof van aardrijkskunde in terug, want we zagen de verschillende soorten erosie. We hebben natuurlijk heel veel foto’s gemaakt onder de naam meneer Thielen plaatje, wat de quote van de dag werd. Het was ook erg gezellig in de busjes. Tatum en Yasmine zongen met volle borst mee met de muziek, daarna moest Guido een gehoorapparaat. We hebben geluncht op de rotsen. We hebben lekker de koude pizza van de avond ervoor opgegeten en ondertussen genoten van een geweldig uitzicht. Er waren onderweg geen toiletten natuurlijk, dus we moesten wildplassen. Dat laatste werd lichtelijk ongemakkelijk, omdat we werden vergezeld door drie lama’s, maar het geweldige uitzicht zorgde voor een redelijke compensatie.

We zagen veel lama’s en alpaca’s onderweg, die opvallend veel leken op keizer kuzco. We hadden bananen en kleding meegenomen om aan de mensen onderweg te geven. Een heleboel mensen waren hier dolgelukkig mee, omdat ze zo weinig hebben. Vooral de kleine kinderen rende naar onze bussen voor een banaan, de oudere werden een beetje ongemakkelijk van ons.

Juul was zelfs zo enthousiast met uitdelen dat ze van de berg viel en anderhalf meter naar beneden stortte. Na een mooie reis van ongeveer 5 uur kwamen we aan in Morochata. We konden al van een afstandje het internaat zien liggen.

We werden ontvangen door de directeur, de verzorgers en alle kinderen van het internaat. Ze waren erg enthousiast om ons te zien maar waren meteen minder aanhankelijk en knuffelbaar als de kinderen in de stad. We kregen een warm welkom door een speech, waarin hun dankbaarheid luidde. Het internaat is opgebouwd met geld uit Nederland en is gebouwd omdat veel kinderen ver weg in de bergen wonen. Als het internaat er niet was geweest, moesten alle kinderen ongeveer 4 tot 5 uur lopen om onderwijs te krijgen. In het weekend gaan ze vaak terug naar hun ouders, maar er zijn ook kinderen voor wie dit niet kan. Bijvoorbeeld onze vriendin Norma, zij is de een na jongste van zes kinderen, die werden mishandeld door hun ouders. De ouders zijn alcohol verslaafd en daardoor niet in staat om voor hun kinderen te zorgen. Het internaat zorgt ook voor deze kinderen. Na de aangename kennismaking zijn we gelijk de keuken in gegaan om de Nederlandse maaltijd voor te bereiden. Op het menu stond: tomatensoep, wortelstamp met gehaktballen en rookworst en appeltaart als toetje. De kokkinnen van het internaat hielpen ons met het snijden van de groentes. Zij lieten ons zien dat het wel wat sneller kon. Waar wij moeite hadden met een aardappel en een dunschilmesje sneden zij binnen 30 seconde een aardappel met een mes van 35 centimeter. Toch vroeg de oudste kokkin aan het eind of ze onze dunschiller mocht hebben, natuurlijk gaven we die aan haar en ze heeft hem de volgende drie uur niet meer losgelaten. Ondertussen heeft Nienke de kinderen vermaakt met het maken van polaroidfoto’s. Ze waren aangenaam verrast, want ze hadden nog nooit eerder polaroids gezien.

Toen het eten op het vuur stond, hebben wij een rondleiding door het dorp gekregen. Het eerste hoogtepunt van de tocht was de lokale begraafplaats, die verschilt in nogal wat opzichten met de Nederlandse. Zo worden kisten in kasten geschoven in plaats van begraven en vervolgens worden ze dichtgemetseld om te voorkomen dat medische studenten de lijken gaan stelen. Dit komt omdat lijken voor onderzoek te duur zijn. Van de buitenkant keken we een vers graf in waar twee kleine kinderkistjes te zien waren, dit was nogal heftig. Na veel gezien te hebben, stond het eten klaar om uit geserveerd te worden. De kinderen vonden het erg lekker, maar na de tomatensoep en wortelstamp zaten ze wel vol. Dus werd de appeltaart voor de volgende ochtend bewaard en werd het nagerecht vervangen door een stroopwafel.

Na het eten wilden een heleboel kinderen op de foto. Sommige kinderen hadden een smartphone want ook daar is dat een must. We werden steeds opnieuw op de foto gevraagd, alleen of met zijn alle . Zelfs toen we de maaltijd uitdeelde maakte ze stiekem foto’s. We hebben nummers uitgewisseld en de eerste app-berichten zijn verstuurd. Vervolgens hebben we onze bedden klaar gemaakt, we sliepen in een grote slaapzaal. Na even uitgerust te hebben, werden we uitgenodigd om naar de sportzaal te gaan. Alle kinderen moeste in de rij gaan staan en werden geteld om te voorkomen dat er kinderen verdwenen. We zijn met vele kinderen er naar toe gegaan en hebben daar de sfeer goed kunnen proeven. De liefde voor de bal was goed voelbaar, zowel op het veld als op de tribune bij het publiek. Zeker toen wij mochten gaan spelen. Zes van ons (waarvan vooral meisjes) streden tegen een meisjesteam van het internaat. We waren goed in vorm, we wonnen met 6-1. Dit goede resultaat was mede dankzij het buitengewone enthousiaste support van Juul, Nienke en Izy, die hun rol als coaches uiterst best verrichtten. De Bolivianen stonden te kijken met hun mond vol tanden. Na het  potje zijn we teruggegaan naar het internaat en gingen ons klaar maken om te slapen. Er werd veel door de ramen gegluurd, want we waren toch de happening van de dag.

De volgende ochtend moesten we vroeg op en begonnen we ons ontbijt met onze zelfgebakken appeltaart en brood. De kinderen waren al veel eerder op want wie aan sport wilt doen moet dat doen vóór het schoonmaken en school, dit was om vijf uur ‘s ochtends. De kids waren zichtbaar aan het genieten en als ze lang onze tafel liepen zijden ze dankbaar gracias. Het was grappig dat ze allemaal omstebeurt de keuken inliepen en hun eigen bord en beker afwasten.

Vervolgens mochten we de middelbare school bezoeken. De kinderen waren nieuwsgierig maar verlegen. Het schoolhoofd vond het oké dat we kwamen maar wilde wel eerste de klassen goed inrichten voordat we mochten komen. Hij wou een goede indruk maken. De eerste klas die we bezochten was vol vliegen en de kinderen stonden netjes achter hun tafel en antwoordden collectief met twee woorden.

In de hoek van het ‘schoolplein’ stonden twee vrouwtjes te koken op open vuur onder een afdakje van gedroogde bladeren. Er werd niet raar gekeken als zwerfhonden even binnenliepen om te snuffelen. Na dit bezoek gingen we terug naar in internaat en de bus in.

Iedereen was dood moe en de sfeer was een stuk stiller en rustiger dan de heenweg. We hebben nog een keer genoten van de indrukwekkende uitzichten. Stiekem raak je gewend aan al het moois en terugkomst in Nederland zal dan ook heel saai zijn.

Terug in el-jardin was de sfeer rustig en ontspannen en we hebben op ons gemakje zitten bloggen en monteren. Echt genieten hier!