Na een nachtje gelogeerd te hebben in het internaat zijn we weer terug in El Jardin. Het was echt een top reis met super mooie uitzichten, maar ook erg leuke en mooie gesprekken met elkaar. Dorien van de Nederlandse school en Anna waren mee. Doriene is hier in Bolivia geboren en Anna doet hier veel vrijwilligerswerk voor de stichting Atiy en coördineert ook andere projecten. Zij hebben dus veel ervaring hier in Bolivia. Wij hebben mooie gesprekken met hen gehad over arm en rijk zijn. Ik wilde dit graag aan jullie delen, omdat wat zij zeiden ons erg aan het denken heeft gezet.

Onderweg richting Morochata stelde Marleen goede vragen aan Doriene, hierdoor kwamen er mooie gesprekken los. Yasmine vroeg aan Dorien waarom niet alle mensen zo maar naar het ziekenhuis konden. Dorien vertelde dat zij bij de SAR zat, dit is de vrijwillige brandweer, rescueteam en ambulance (ITLS paramedic). Ze gaf als voorbeeld dat ze een gewonde naar het ziekenhuis wilde brengen, maar dat ze van ziekenhuis naar ziekenhuis moet. Dit kwam, omdat elk ziekenhuis vroeg of ze wisten dat de gewonde de medische hulp kon betalen. Door de twijfel wilde het ziekenhuis de gewonde dan niet helpen. Wij vertelden dat wij ons verplicht moesten verzekeren en dat hierdoor dit niet in Nederland kan gebeuren. Ook vertelden we dat we hier heel blij mee zijn en echt gelukkig zijn dat het in Nederland zo geregeld is. We vonden het erg zielig voor de mensen dat dit hier zo was. Hierop zei Doriene heel mooi, dat het verschil tussen arm en rijk erg abstract is. Iedereen verschilt over de mening wat voor hen rijk is. Ik vond dit erg mooi gezegd en dit zette me erg aan het denken. Ik denk namelijk dat wij de mensen hier als arm zien, omdat zij minder hebben dan wij. Dit is eigenlijk heel gek, want zij kunnen zich ook rijk voelen met de dingen die zij hebben.

Toen we aankwamen in Morochata gaven we de mensen die langskwamen bananen en kleren. Wij vonden dit erg leuk om te doen, omdat we zagen dat de mensen (vooral kinderen) erg blij keken toen ze de spullen kregen. Niet alle mensen reageerden zo, sommige mensen leken bang of leken te trots te zijn om geen bananen aan te nemen. Hier hadden we vanochtend na het ontbijt over met een aantal mensen. Het ging over verschillende standpunten waarom zulke mensen niets wilde aannemen. Wij dachten dat ze zich te trots voelde of schrik hadden en niks van vreemden wilden aannemen. Andere zeiden dat zich ook gekleineerd zouden voelen, omdat ze het idee kregen dat wij hun bananen gaven met het idee van ‘kijk hier banen, zie je hoe goed wij zijn en ben ons dankbaar’. Wij dachten juist dat wij hun hiermee gelukkiger konden maken, maar dachten niet na over het idee dat zij zich er niet goed bij konden voelen.

Ik had voor de reis een polaroidcamera gekregen van mijn vriendje. Ik had het idee om hier polaroidfoto’s mee te gaan maken in Bolivia. Dus ging ik met een tas vol 60 stuks fotopapier richting Morochata. Ik heb hier met hulp van Doriene polaroids van de kinderen van het internaat gemaakt. Doriene had de kinderen in het Spaans uitgelegd wat een polaroidfoto was en dat elk kind op de foto mocht. Ze gingen in een rijtje staan om vervolgens omstebeurt op de foto te kunnen. De kinderen vonden het magie. Elke keer als ik de foto gaf, was deze nog wit. De kinderen keken me dus aan van waar blijft de afbeelding. Na 5 minuten was de afbeelding volledig te zien en de gezichtjes waren te gek. Ze vonden het volgens mij echt schitterend en ik hoop dat ze er heel blij mee waren.

Deze gesprekken hebben ons echt andere perspectieven laten zien en hebben ons doen laten nadenken over de onderwerpen. Wat wij doen is dus niet fout, maar ook niet goed. Ik denk wel dat we de kinderen hier wel kunnen helpen met wat wij uiteindelijk kunnen geven met het geld van de Kerstactie. Ik hoop dat de kinderen hier ook blij mee zullen zijn. Wat ik op dit moment zeker weet, is dat ik hier erg geniet van het land, de mensen, wat we doen en het lekkere eten. Ik kan echt niet stoppen met genieten hier.

Groetjes,
Nienke