De dag begon met heerlijk uitslapen tot 8:30 waarna werd ontbeten. Na ontbeten te hebben zijn we op weg gegaan naar La Cancha, de grootste markt van heel Zuid-Amerika. Laura ging met ons mee, Laura is een leerling aan de NSC (Nederlandse school Cochabamba) en is 18 jaar. Allereerst vond ik de weg naar La Cancha boekdelen spreken, aan alles zag je dat er een enorme rust heerst in de stad en dat iedereen écht leeft. Iedereen zit op een bankje, leest een boekje of eet wat aan de kant van de weg. Het leven gaat op z’n gemak.

De eerste tussenstop voor ons was een ansichtkaartenwinkel waar ik voor iedereen die waarschijnlijk een kaartje verwacht (en waarvan ik het adres weet) een kaartje heb gekocht. Eenmaal op La Cancha aangekomen ging er een wereld voor me open: teveel souvenirtjes zijn gekocht en iedereen ging met volle tassen naar huis. Na deze voor mij heel vrolijke en leuke ochtend kwam er iets zeer tegenstrijdigs.

Vanavond gingen we naar Casa Anna Maria, een opvangtehuis, en de nachtopvang van pater Theo Raaijmakers. Voor mij persoonlijk was dit de meest indrukwekkende ervaring tot nu toe. Ik was uitgekozen tot het voeren van een gesprek samen met Noor en Marco met twee jongens die in het opvangtehuis leven. De jongens waren eerst een beetje onwennig, Mauricio en Juan zijn 19 en 20 jaar oud en moesten nu een gesprek voeren met twee meisjes van 13 en 16 jaar oud. Ik snapte dat dit raar en lastig zou zijn, maar na veel vragen of ze er wel oké mee waren zijn we begonnen. Het gesprek ging vooral over hoe de jongens in het opvangtehuis en bij het goede doel Amanecer terecht zijn gekomen.

Allereerst begon Mauricio over zijn verleden te praten en dit raakte mij wel heel erg. Hij komt uit een gezin wat eerst erg vredig en gelukkig was, maar dit veranderde snel. Zijn ouders kregen vaak ruzie waarbij fysiek geweld geen uitzondering was. Op een gegeven moment ging de situatie niet meer en hebben de ouders elkaar verlaten, hierbij lieten ze ook Mauricio achter. Ik vind persoonlijk het aller raarste dat de moeder Mauricio zijn twee broertjes wel mee heeft genomen. Mauricio is terecht gekomen bij zijn oma wie voor hem heeft gezorgd tot haar einde. Nadat zijn oma is overleden, is hij terecht gekomen bij een opvangtehuis van Amanecer. Hier is hij gebleven tot het heden, Mauricio zit in zijn laatste jaar van de middelbare school en werkt erg hard. Ook zijn leven bij Amanecer is niet altijd goed gegaan, hij heeft verslavingen gehad en heeft veel gestolen vanaf zijn tiende. Hij was verslaafd aan het roken van marihuana. Iets wat echt binnenkwam bij mij is de uitspraak: ‘In deze periode van mijn leven wilde ik 1000x liever sterven dan wéér doorgaan’. Het raakt mij dat iemand op zo’n jonge leeftijd deze gedachtes kan hebben. Op zijn vijftiende heeft hij zijn problemen door onder andere Pater Theo en Sixto’s (werknemer opvangtehuis) hulp, achter zich gelaten. Theo heeft samen met Sixto hem het gevoel gegeven dat hij er toe doet. Dit vind ik het mooie dat onder andere Theo in deze stad doet, hij laat kinderen weten dat ze er toe doen en dat er wel degelijk iemand om hen geeft.

Nog iets raars aan zijn verhaal is dat zijn ouders altijd hebben geweten waar hij was, maar hem nooit zijn komen bezoeken. Na deze zwaardere periode in zijn leven wilde Mauricio graag weer contact met zijn familie, maar dit ging weer compleet mis. Zijn moeder verstootte hem voor de tweede keer en vanaf dit moment heeft Mauricio zijn familie losgelaten (voor zover je je familie los kán laten). Op dit moment gaat het erg goed met Mauricio, hij is voor het laatste jaar in het opvangtehuis. Hier maakt hij zijn laatste jaar van school af en werkt hij om geld te sparen voor zijn onafhankelijke leven. Hij heeft heel veel zin in zijn leven na het opvangtehuis en krijgt van vele mensen kansen. Eén van zijn kansen is bijvoorbeeld dat hij hier in Cochabamba bij één van de beste clubs als professioneel voetballer mag spelen. Hij is zelfs zo goed dat zijn werk (chauffeur) zich om de voetbalwedstrijden en trainingen heen plant. Dit vond ik ook erg mooi, dat een jongen die niet veel mee heeft gehad in zijn leven zo’n grote kansen kan krijgen en zich zo goed kan ontwikkelen. Ook ging ik nadenken over Nederland en het leven daar, moeten wij niet blij zijn met minder? Het was voor mij heel duidelijk dat Mauricio tijdens ons gesprek een les op me over probeerde te brengen. Hij gaf duidelijk aan dat hij zich erg opgelucht voelde en het fijn vond om met ons over zijn leven te praten en vooral dat we écht geïnteresseerd waren in hem. Na nog wat praten kwamen we op het punt waar hij vragen aan ons stelt, hij vraagt bijvoorbeeld hoe oud we zijn en in welke klas we zitten. Hij keek verbaasd op wanneer ik vertel dat ik in pre-promo (5e klas) zit met mijn 16 jarige leeftijd. Ook kijkt hij verbaasd wanneer ik vertel dat ik misschien later iets met techniek wil gaan doen. Hij vroeg ook duidelijk of ik in een werkplaats (garage) wilde gaan werken, toen ik vertelde dat ik misschien wel iets met architectuur of duurzame energie wilde gaan doen was hij erg onder de indruk. In Bolivia wordt weinig gedaan aan duurzame energie en we moesten daarom ook uitleggen waar in Bolivia bijvoorbeeld windmolens stonden. Aan het einde van het gesprek leken Mauricio en ook Juan erg op hun gemak. Ik vond het heel fijn dat er zo’n luchtige sfeer kon ontstaan terwijl er zo’n zware verhalen zijn verteld. Ook vond ik het goed om te horen dat ze allebei nog graag contact willen met Theo ook al wonen ze dadelijk op zichzelf. Dit betekent dat Theo Raaijmakers echt iets goed doet en de kinderen hier echt een goed gevoel geeft. Na het gesprek merk je ook dat Theo een heel nuchtere en vergevingsgezinde man is, ik persoonlijk vind dit prachtige eigenschappen.

Juul