Vanochtend waren we heel gelukkig, omdat we mochten ‘uitslapen’. We hadden namelijk pas om 9 uur ontbijt. Het was heerlijk om een ochtendje rustig aan te kunnen doen. Na het ontbijt stond Laura van de Nederlandse school op de stoep om samen met ons naar de Cancha te gaan. Ondanks de warmte moesten we lange broeken aan, omdat we anders te veel op vielen met onze blote benen. We zijn lekker gaan wandelen door de stad richting de grootste markt van Zuid-Amerika, de Cancha. Toen we aankwamen was er vooral veel chaos met veel mensen om ons heen. We liepen daarna een hal in, maar alle winkeltjes waren dicht. We schrokken daar erg van, want we konden dus niet shoppen. Laura vroeg aan een winkelier wat er aan de hand was. Zij zei dat er blokkades waren, dit zijn een soort van stakingen. Laura vertelde dat dit wel vaker gebeurde in Cochabamba, omdat mensen hier veel staken. Een eindje verderop waren gelukkig de winkeltjes wel open en hebben we lekker geshopt. 2 uur hebben we door het winkelstraatje gewandeld, of ja bijna gerend. Er was zo veel te verkrijgen dat we niet wisten waar we moesten kijken en wat we moesten kopen. Laura en Marco konden voor ons vertalen. Op een bepaald moment liep iedereen door het straatje heen en werden Marco en Guido overal vandaan geroepen om voor ons te kunnen betalen. Het was een hele ervaring om mee te maken. Na het bezoek aan de Cancha zijn we met een plaatselijke bus terug naar El Jardin gegaan en hebben we lekker geluncht.

Om 5 uur zijn we bij Casa Ana Maria aangekomen. Dit is een opvangtehuis voor jongeren die van de straat komen. In dit huis krijgen ze een slaapplek, eten en zorg. In het opvangcentrum wonen jongens van 14 tot 18 jaar en dat was toch wel wat anders. Dit kwam doordat we voor het eerst leeftijdsgenoten in deze situatie zagen. Sommige werden heel verlegen van ons en toen we uit de slaapkamers kwamen, zaten ze allemaal op een rijtje te staren. Soms zelfs met open mond. Theo vertelde ons dat er alleen in dit huis jongens zitten, omdat jongens en meisjes niet samen kunnen wonen hier in Bolivia.

Eerst kregen we een rondleiding door het tehuis en konden we algemene vragen stellen. We bekeken de keuken, de eetzaal en de slaapkamer. Daar werden sommige jongens nogal verlegen van. Daarna hebben Juul en Noor samen met Marco twee jongens uit het tehuis geïnterviewd. De rest is  in gesprek gegaan met Pater Theo.

Bij het interview vonden zij dat deze jongens heel open waren en dat zij het fijn vonden om ons hun verhaal te vertellen, omdat ze ons dan ook een les wilde leren en ook ,omdat het opluchten. De jongens die we hebben geïnterviewd gaan waarschijnlijk volgend jaar het huis uit. 1 van deze jongens wil als hij straks op eigen benen staat zijn fouten goedmaken zoals: egoïsme en haat. Hij had namelijk veel gevochten en dat wil hij graag veranderen.

Bij het gesprek met Pater Theo mochten we hem gewoon aanspreken met je, jij en Theo. De verhalen die boven kwamen, waren harstikke heftig en hebben bewezen dat Theo een bijzonder man was.

Theo vertelde over hoe hij terecht was gekomen in Bolivia. Dit was nadat hij besloten had om pater te worden en werd uitgezonden om veldwerk te verrichten. Hij was begonnen in India en werkte met melaatsen. Hij vertelde dat de situatie daar nog vele malen erger was en dat de helft van de mensen leed aan lepra. Over zijn tijd in India vertelde hij bijvoorbeeld dat hij stond te wachten op het treinstation. Als pater stond hij bekend om zijn goede daden. Er was een moeder die hem al langere tijd aan het aanstaren was. Zij was de trein ingestapt en toen die vertrok, gooide ze haar baby naar Theo toe. Hij heeft haar opgevangen en meegenomen naar een van zijn tehuizen en verzorgd totdat ze groot en zelfstandig was. Tot dit moment hebben ze nog contact. Uit deze verhalen haalt hij zijn motivatie om zijn werk voort te zetten.

Als Pater is een hij initiatief nemer en luisterend oor voor wie dan ook. Hij kent alle verhalen van de jongen in de huizen en die zijn niet allemaal even leuk. Vol verwondering heb ik gevraagd wat hij voor zichzelf deed, want wanneer je zo’n emotioneel belastend werk hebt, kan ik me voorstellen dat ontspanning een must is. Aan het eind van elke dag zou hij bedenken wat er ondanks alle ellende wel goed was gegaan en waar wel voorruit gang was geboekt. Sommige dagen was dat niet al te veel. Ook drinkt hij graag koffie op het vliegveld met een goed boek erbij, maar zelfs dan kwamen mensen naar hem voor hulp. Zijn reactie op het verstoren van zijn zeldzame uurtjes rust was ‘fuck off”.  En natuurlijk vindt hij ontspanning in het supporten van FC Barcelona waarvan hij geen wedstrijd mist.

Het mooie van Theo was dat hij alles wat hij vertelde versterkte door een toevoeging van een ervaring of een gebeurtenis uit zijn eigen leven. Alle vragen die we stelde werden beantwoord met een anekdote.

Alle jongens in het tehuis worden verplicht om te werken en naar school te gaan. Een van de jongens kwam na een maand hard werken thuis zonder loon. Hij vertelde dat zijn baas hem niet had uitbetaald. Theo, grote voorstander van gerechtigheid, ging hier direct achteraan. Eenmaal aan het praten met zijn baas vertelde hij dat de jongen gewoon was uitbetaald. De situatie in Bolivia is vaak slecht, dus de kans dat het geld verdwenen was in de zak van een dealer was groot. Er werd een goed gesprek gevoerd tussen Theo en de jongen en het werkelijke verhaal bleek een heel stuk anders te zijn. Voordat de jongen bij Amanecer was gekomen, woonde hij met een heleboel mensen onder een brug. Zij smachtte elke avond met lege magen naar kip en friet. Een portie gefrituurde pollo en friet werd verhemeld onder die mensen. ’s Avonds droomde ze ervan van. De jongen had van zijn hele maand salaris zijn oude groepje getrakteerd op kip en friet. “Ik zei tegen hem: dit is een goede beslissing die me trots maakt, maar het is wel eenmalig”. Het is de bedoeling dat de jongens geld sparen, zodat ze uit huis kunnen gaan en zelfstandig kunnen worden met hun kickstart.

Drie jaar gelden was Theo verzeild geraakt in een auto ongeluk. Hij moest vier maanden lang in bed blijven liggen want zijn hele rug was beurs. In de nacht werd hij wakker van gerommel in de kamer naast hem. Met veel moeite stond hij op en nam een kijkje. Recht voor hem stonden drie oud-leerlingen van hem die jaren in zijn tehuis hadden gewoond, zijn spullen te stelen. Op de vraag ‘wat zijn jullie aan het doen!?’ antwoordde de jongen met pakken slaag en veel geschop. Theo was ernstig toegetakeld en de jongens waren het huis uitgevlucht. Ik zie hier pure onrechtigheid en het wekt bij veel frustratie op dat iemand die zijn leven besteed aan goede dingen zo onterecht behandeld wordt. Toch vertelde hij na enig doorvragen dat hij de jongens zou vergeven als ze aankwamen met spijtbetuigingen. Hij vertelde zelfs dat een van de jongen hem nog een vriendschapsverzoek had gestuurd via facebook!

Theo heeft een emotionele taak, maar put kracht uit succesverhalen. Zo waren er 4 ex-gevangenen die na een hele poos bij Amanecer te hebben gewoond samen een huis hebben gehuurd en verder zijn gaan studeren. Een was tandarts, een architect, en was taxichauffeur met een succesvolle business en de ander was een van de beste mensen die hij kende.

Ik heb zeer veel respect voor deze man. Hij blijft de jongens helpen en alles toereiken ook al moet hij elke keer als hij uit zijn kantoor gaat de deur op slot moet doen anders wordt er iets gestolen. Ook is hij eindeloos vergevingsgezind. Het maakt niet uit hoe vaak iemand ontspoort raakt of wegloopt, mogen ze altijd terug komen. Situaties die bij mij het bloed onder mijn nagels uit haalde, kon hij relativeren en ombuigen naar een mogelijkheid van kansen.

Wij hopen dat Theo zijn goede werk kan voortzette en mensen kan blijven inspireren.

Daarna nam Theo ons mee naar de nachtopvang. De bedoeling van de Nachtopvang is om jongeren van de straat de halen en ze voor acht uur lang een goed nachtrust te bieden. Ze krijgen de kans om zich te wassen en iets kleins te eten. Ze moeten hun drugs aan het begin afgeven, maar krijgen deze bij vertrek weer terug omdat ze anders nieuwe zullen proberen te stelen. Ik vond het confronterend dat er niet actief werd gezorgd voor afkicken of betere opvang maar er werd verteld dat daar helemaal geen behoefte aan is. Wanneer iemand namelijk gedwongen wordt in zijn doen en laten zullen ze niet naar het tehuis willen en zijn ze nog slechter af. Theo verteld dat deze jongeren de normen en waarden van de straat kennen, ze wassen hun handen niet, ze slapen met schoenen aan en kennen geen pyjama en ze eten heel ongezond. In de opvang proberen de begeleiders ze de jongeren opnieuw op de voeden en ze proberen ze wat hygiëne normen aan te leren. Ze vertelde dat de drugs ze zo uit de wereld had geholpen dat ze zelfs in bed plasten, waardoor de matrassen vaak vervangen moeten worden.

We begonnen met een rondleiding, maar werden teruggeroepen, omdat de jongeren een toneelstukje hadden voorbereid. Ze demonstreerde  de effecten van langdurig drugsgebruik met een vleugje humor. Ze leken redelijk open over hun gebruik te zijn en een van de jongens durfde, na netjes gevraagd te zijn, zijn armen te laten zien. Deze zaten onder de littekens van zelfverminking. Dit was erg heftig. Een ander trok het shirt van de jongen omhoog  en daar waren nog veel meer grote littekens te vinden. Deze ervaringen en de foto’s van de begeleiding werden als shockerend ervaren.

We maakte nog een paar groepsfoto’s en de jongste jongen wilde daarna nog en privé foto met twee meiden. Nienke toverde haar polaroid camera tevoorschijn en we schoten nog een mooi plaatje. Hij vond het harstikke interessant en was erg dankbaar. Deze jongen is al meerder keren uit Amanecer weggelopen, maar fluisterde na ons bezoek Theo nog eens toe, of hij het nog een keertje mocht proberen. Bij afscheid heb ik hem nog een luchtkusje toegeworpen en dat kon hij wel waarderen. Hopelijk zal hij deze keer wel zijn draai kunnen vinden bij Theo in Amanecer en komt alles toch nog goed met hem.