Vanochtend vertrokken we na een ontbijtje richting de school San Vincente de Paul. Dit is een school van Amanecer waar jongeren op school zitten uit de opvanghuizen of die nergens terecht kunnen. We kwamen alleen wel iets te laat, omdat we verkeerd gelopen waren. We kwamen aan bij de school, maar we konden niet zo het gebouw in. De poort zat namelijk op slot. Dit werd gedaan zodat de mensen van buitenaf niet zo maar naar binnen konden en de kinderen niet zo de straat op konden lopen. We werden ontvangen door pater Theo en twee mensen die bij hem werkten. We hadden hen al ontmoet in de nachtopvang. We gingen met de pick-up van Theo richting de plek waar we de straat op zouden gaan.

Toen we daar aan waren gekomen, werd ons verteld dat we duidelijk nee moesten zeggen als ze aan onze zonnebrillen zaten. Ook moesten we eerst vragen of we wel foto’s mochten maken. We liepen richting een stoplicht waar jongeren zaten. Zij wasten de ramen van de auto’s, waren alcohol aan het drinken of lijm aan het snuiven. Dit beeld was voor ons wel erg heftig om te zien. De twee begeleiders praatten met de jongeren en verzorgden de wonden die de jongeren hadden. Sommige jongeren liepen ook weg omdat ze zich schaamde voor ons. Dit kwam omdat ze door het snuiven of het drinken niet normaal met ons zouden kunnen praten. Een begeleider vertelde ons ook dat er een meisje zwanger was, maar toch bleef snuiven aan de lijm. Nadat de wonden verzorgd waren, begeleide een jongere ons naar hun slaapplekken. Het was erg indrukwekkend om te zien dat er wat matrassen lagen in een hutje gemaakt van houten palen en stukken zeil. Ook vertelde hij dat een houten kasje hun keuken was en wat stenen op de grond de eetkamer was. Hier schrokken we erg van, want hoe kun je dat nou zo noemen. En waarom kunnen zij op deze manier leven? Hij liet ook een plek zien waar afval werd weggegooid.

Terwijl de zwerfjongere aan het vertellen was, kwam de politie aanlopen. De begeleiders vertelde dat ze dit erg vaak deden. Mensen kwamen namelijk naar de politie toe om te vertellen als er bijvoorbeeld gestolen was. Zij zouden betalen als er een dader gevonden zou worden. Dus de politie zocht de makkelijkste personen om op te pakken. Dit is natuurlijk erg oneerlijk, want een zwerfjongere kan dus opgepakt worden voor iets wat hij of zij helemaal niet gedaan heeft. Een politieman had ook een stok met 2 scherpe punten bij. Daarnaast vertelde een politieman dat zij de jongeren al eten, matrassen en zeilen gegeven hadden. Hij was boos, omdat de jongeren volgens hem alleen maar bleven stelen. Hij zei ook dat het beter was om hen naar een land te sturen waar niemand last van ze zou hebben. Wij werden wel erg boos van het idee dat de politie onschuldige personen oppakte, maar het was ook erg tegenstrijdig om te horen dat zij hen wel hielpen terwijl de jongeren zeiden van niet. We liepen daarna verder richting een andere groep. Hier hadden we wat flesjes cola afgegeven.

Als relativering stellen we even een vergelijking. Een van de meisjes uit het groepje drugsverslaafde biedde zichzelf aan, ze ging elke taxichauffeur langs en vroeg er 5 Boliviano voor. Verderop kochten we onze cola voor precies datzelfde bedrag, omgerekend niet meer dan zeventig cent.

Na even bij komen in ons hotel gingen we redelijk snel alweer op pad. We gingen naar de school van pater Theo, San Vincente de Paúl en deze had 6 klassen en een voor nivellering voor de kinderen met een grote achterstand. Nienke heeft klassenfoto’s gemaakt met haar polaroid en omdat die enige tijd neemt om te ontwikkelen waren ze na teleurstelling vervolgens verbaasd en heel enthousiast. We hebben drie potjes trefbal gespeeld op het schoolplein en we hebben drie keer verloren, dat terwijl onze tegenstandertjes kleine pittige mannetjes waren. Deze school was erg mooi en goed verzorgd. Het was de van de weinige scholen in zuid Amerika waarbij de kinderen niet verzwolgen worden door eeuwig huiswerk.

Hierna hebben we een bezoek gebracht aan Hogar de Niños Salomon Klein, dit is een opvang centrum voor kinderen van nul tot zeven jaar. De meeste kinderen zijn wees of achtergelaten door de ouders of vaak alleenstaande moeders. We hoorde afschuwelijke verhalen van kinderen die in de kou zijn achtergelaten op de stoep en nauwelijks een kilo woog. In het opvang centrum zaten 165 kinderen waarvan 49 kleine baby’s. Er werken zo’n zestig vrouwen die zorgen voor de was en het eten het schoonmaken en voor de liefde voor de kindjes, ze worden mama’s genoemd. Er zijn grote financiële lasten, zo worden maar de helft van de mama’s betaald vanuit de overheid de rest kom uit eigen zak. Per kind geeft de overheid wel 9 Bolivianen, bijna een euro. Tussen neus en lippen vergeet te zeggen dat dit maar voor honderd kinderen geld, de rest moet ook op andere manier betaald worden. Wist je trouwens dat de huur, de melk, de luiers, medische zorg en eten voor een kind minimaal zo’n 28 boliviano’s per dag kost? Dit is meer dan drie keer zoveel.

Wanneer je Salomon Klein binnenloop zie je links en rechts slaapzalen met meer dan twintig kleine kindertjes in hun twintig kleine bedjes met allemaal een duim in de mond rustig in slaap. We kregen het kantoor van Remy te zien en hij vertelde boeiende verhalen. Vanuit een raam zagen we de baby zaal waar vijf vrouwen alle kleine kinderen een fles in de mond staken en ze liefdevol maar snel voedde. De overdosis schattigheid van alle kleine kinderen in hun eigen veilige kleine wereld was overweldigend en natuurlijk waren alle meisjes ontroerd door het goede en vooral hele schattige werk dat verricht werd. We hebben een ruime rondleiding gekregen en we zagen dat de mensen het hier goed aanpakte. Zo wordt er niet bezuinigd op goedkopere melk maar krijgen de kinderen precies wat ze nodig hebben, ze hebben ook allemaal genoeg kleertjes en knuffels en alles wordt goed uitgewassen. Zelfs de flessen melk worden na elk gebruik gesteriliseerd. Ook zieke kinderen die dringend een operatie nodig hebben krijgen een kans, ongeacht de prijs. Dit zorgt voor vervelende dilemma’s maar niemand wordt achtergelaten. De ziekenhuizen hier zitten zo vol dat de wachttijd op kan op lopen tot wel een heel jaar, voor goede gezondheid verkiest de begeleiding dan ook een privé kliniek maar daar hangt een duurder prijskaartje aan.

Een nieuw initiatief was het opbouwen van de persoonlijke eigendommen. Voorheen deelde iedereen een grote kledingkast en een hele grote kamer speelgoed. Voor het ontwikkelen van de eigen identitiet zijn ze begonnen voor iedereen een eigen gardarobe bij elkaar te verzamelen. Voorheen lag alles in een grote kast gesorteerd op kledingstuk en maar. Vooral de meisjes vinden het moeilijk om te begrijpen dat ze de enige dag de roze jurk aan mogen mar de andere dag niet meer. Ze zijn begonnen door aan ieder bed een eigen tasje te hangen waar ze kleine dingetjes in mogen bewaren. Iedereen heeft een eigen knuffeltje en wat speelgoed en in alle kleren komt een naam te staan van de leerlingen. Praktisch is dit niet maar het zal zeker een hele stap voorwaartse zijn in de persoonlijke ontwikkeling. We hebben een klasje begeleid met wat eten en drinken en hebben vele vriendjes en vriendinnetjes gemaakt.

Toen we thuis waren gingen we meteen begonnen aan de barbecue, we hadden alle mensen die ons hebben geholpen of begeleid deze reis uitgenodigd voor een leuke avond een lekker diner. Ze druppelde langzaam binnen en het was een bijzondere verzameling van geweldige mensen. Na een paar wijntjes en biertjes kwamen de echte gesprekken los tussen pater Theo, Remi Cuppers en Anna, ze haalde herinneringen op over Nederland, hun situatie hier in Bolivia en natuurlijk over voetbal. Stuk voor stuk zijn dit hele mooie mensen met heel mooi werk en om een onderdeel te zijn van dit gezelschap voelt als een hele eer. Na flink veel de te hebben gegeten was het tijd om de laatste cadeautjes uit te wisselen en nog eens onze dank uit te spreken naar deze mensen. De kinderen van de Nederlandse school hebben ons een eigen CD gegeven met hun favoriete liedjes, aan elkaar gepraat door Albert en ondersteund door Superthijs. We hebben deze avond ook het opgehaalde bedrag van de kersactie verdeeld. We hebben allemaal een pitch gehouden waarbij we onze mening naar voren brachten over waar het volgens ons het hardst nodig is. Na een persoonlijk bedankje van onze kantging Guido  aan iedereen bekend maken waar ze steun konden verwachten. Thuis zullen we dit nog uitvoerig maar we kunnen wel zeggen dat Anna en Theo helemaal ontroerd waren door de deze grote giften. Dit is een hele steun voor ze en de komende maanden zullen een stuk beter gaan voor ze. We hebben besloten een donatie te geven aan Anna, Theo en Remi, zij zijn stuk voor stuk goudeerlijke mensen die verscheidene projecten begeleidde en precies weten wat waar nodig is en hoe ze er hier aan kunnen komen. We hebben duidelijk verteld wat de bedoeling was van de bedrage. Als voorbeeld vragen we van Anna dat ze van het aan haar stichting gedoneerde bedrag zorgt dat de kinderen uit de eetzaal van Teresa een maand fatsoenlijk eten krijgen.

Het was een bijzondere avond en we hebben alweer een dag genoten. Het zit er bijna op en het afscheid van deze lieve mensen viel dan ook zwaar. De nummers zijn uitgewisseld en beloftes voor wederzien zijn gemaakt.