Een maand geleden zijn we teruggekomen en we zijn allemaal alweer in ons Nederlandse ritme gekomen. En al ruim een jaar geleden zijn we begonnen met dit avontuur. Wat gaat de tijd snel als je het leuk hebt. Jammer! Máár wat een bijzondere reis hebben wij mee mogen maken. Ik ben zo blij dat ik mee ben geweest. We hebben veel meegemaakt als groep, maar ook ieder ervaart dingen op een andere manier. Het bijzondere is dat we de realiteit hebben meegemaakt en niet als toeristen aan de slag zijn gegaan. Niet alleen de activiteiten die we hebben gedaan waren top, maar ook de groep. En dan ook niet alleen de groep uit Nederland, maar ook met de mensen van de NSC en alle andere die ons hebben geholpen was het fantastisch.

Ik heb veel geleerd in die twaalf dagen. Hetgeen dat mij het meest bij is gebleven is de ervaringen die ik bij Kasa Huasa heb meegemaakt. Juul en ik begonnen bij de kleuters. We hebben daar geknutseld met de kinderen. Ik merkte al snel dat het lastig is om te beginnen met contact leggen als je niet dezelfde taal spreekt. Daarnaast is het natuurlijk ook raar voor hen als er opeens een grote blonde Nederlander binnenkomt lopen om te helpen. Maar na een tijdje bezig te zijn geweest met de kinderen, merkte ik dat er helemaal geen taal nodig was. De kinderen namen mijn haar voor wat het was en waren blij dat ik kwam helpen met het afmaken van hun knutselwerkjes zodat ze konden gaan eten. Die middag heb ik geleerd dat je eigenlijk helemaal geen taal nodig hebt om contact te maken met anderen. Met handelen kan je al veel duidelijk maken. Het belangrijkste om te communiceren met elkaar is denk ik respect hebben voor elkaar. Meer heb je niet nodig om elkaar te begrijpen.

Het hefstigste wat we hebben meegemaakt is voor mij het bezoek aan de straat. Ik voelde mij daar ongemakkelijk bij. Het erge vond ik de sociale verschillen in de stad. Toen we bij de slaapplekken van de straatkinderen kwamen zag je dat heel goed. Achter de muren zag ik de Christo en alle hoge flats terwijl je tussen een puinhoop staat. Dat dit bestaat is vreselijk. De politie die kwam kijken liet mij schrikken. De blik van de politieagenten was erg intrigerend. Ik denk dat ze de straatmensen alleen maar met rust hebben gelaten omdat wij erbij waren. Ik was bang dat de politie later terug zou komen als wij weg waren. Ik hoop dat dit niet is gebeurd, maar de kans is wel groot. Het was een soort schuldgevoel dat ik hierdoor kreeg.

Later kochten we wat flesjes drinken. Het tegenstrijdige was dat we drinken kochten voor 5 Boliviano terwijl sommige meiden op straat voor 5 Boliviano zichzelf prostitueren. Deze werelden verschillen zo veel, maar toch leven ze langs elkaar. Na deze ervaringen op straat heb ik nog wel even twintig keer nagedacht over hoe blij ik moet zijn met alle mogelijkheden die op mijn pad komen en alle middelen ik hier heb.

Na alles wat we hebben gedaan in Bolivia heb ik nog niet het gevoel alsof we klaar waren. Er valt nog zoveel te zien en te doen daar. Ik vind dat we nog niet iets neer hebben gezet. Dit is natuurlijk logisch want in 12 dagen kun je niet een heel land of een stad verbeteren. Ik hoop dat er volgend jaar een nieuwe groep leerlingen naar Bolivia zal afreizen om weer te helpen. De eerste contacten zijn gelegd en daarom hoop ik ook dat er volgend jaar meer kan worden gedaan. Het is belangrijk dat wij nu een beeld hebben gekregen bij de situatie daar. Hopelijk hebben we de rest van de school en alle mensen uit Boxtel en omstreken laten zien waarvoor de kerstactie staat. Volgende kerstactie hoop ik dat we weer meer geld ophalen zodat wij met zijn allen nog meer hulp kunnen bieden. Alle mensen die bij de kerstactie geld gedoneerd hebben wil ik verzekeren dat het geld goed terecht is gekomen. Ik wil daarom graag iedereen bedanken die mee heeft geholpen met het steunen van de goede doelen. Daarnaast ook alle mensen in Bolivia bedankt. Ik vond het een grote eer.