Nadat we een heerlijk nachtje hebben kunnen slapen in het appartement, konden we deze dag uitgerust beginnen.

Om halftien vertrokken we naar het weeshuis Salomon Klein, wat ongeveer een half uurtje lopen was. We werden warm ontvangen. Bij binnenkomst hing een bord met een lief welkomstwoordje. Ze waren heel blij dat we kwamen en je zag dat ze veel moeite voor ons hadden gedaan. We kregen een rondleiding van Remy. Hij zet zich al jarenlang in voor het inzamelen van geld voor de kinderen in Salomon klein en heeft daar een belangrijke functie. Hij vertelde dat de kinderen hier op verschillende manieren binnenkomen, elk hebben ze een eigen en vaak heftig verhaal. De kinderen kunnen daar tot en met hun 7e jaar worden opgevangen.

We gingen eerst naar de plek waar de kinderen hun eerste lessen krijgen. Aan het begin hielden we allemaal afstand en was het heel erg onwennig. We wisten niet goed hoe de kinderen op ons zouden reageren. Vinden de kinderen het leuk als we op ze afstappen? Zijn ze daar wel aan toe? Op een gegeven moment werd dat wel makkelijker, want van de lerares mochten we naar ze toe en begonnen we langzaam wat contact met ze te maken. Ze waren nog erg jong en we zagen aan hun reacties dat ze erg gesloten waren.

Daarna gingen we naar de kamer van de baby’s. Daar mochten we om de beurt met groepjes van drie naar binnen, want anders zou het teveel zijn voor de baby’s. Baby’s worden daar vaak binnengebracht met de navelstreng er nog aan of zelfs met het hiv-virus. Het was vandaag ook erg rustig in de zaal, omdat er een aantal baby’s in het ziekenhuis lagen, omdat ze ziek binnen waren gekomen. Je schrikt hier natuurlijk van. Alleen al het feit dat moeders hun baby’s zo achter laten is moeilijk te bevatten. In Nederland zie je dit nauwelijks en hier gebeurt het regelmatig. Maar het is wel goed om te zien dat er toch mensen zijn die zich inzetten voor deze kinderen en ze een kans willen geven.

Vervolgens kwamen we een lokaaltje binnen waar de kinderen heel enthousiast voor ons begonnen te zingen. Wij hadden ook een liedje gezongen: ‘Hoofd, schouders, knie en teen.’ De kinderen begonnen voor ons te klappen en gingen zelf meedoen. We werden begeleid door een blinde man op een accordeon die het gezellig vindt om dit te doen. Hij maakt ondanks zijn beperking toch anderen blij. We voelden ons heel speciaal, omdat zij speciaal voor ons die liedjes hadden voorbereid.

Als laatst zijn we met de kinderen in de speeltuin gaan spelen. De kinderen waren zó blij om met ons te mogen spelen. Ze vroegen ook steeds om aandacht en het was mooi om te zien dat ze zich open durfde te stellen. In het begin waren ze nog een beetje verlegen, maar zodra je op ze af stapte en met ze ging spelen, kwamen ze allemaal enthousiast meespelen. Aan de ene kant is het leuk om de kinderen zo blij te maken en een fijne ochtend met ze te hebben, maar aan de andere kant komt het aanhankelijke gedrag toch ergens vandaan. Ze hebben geen vaste personen aan wie ze zich kunnen hechten, want net als wij gaan veel mensen om hun heen weer weg. Ze worden heel goed opgevangen, maar toch weet je en merk je dat ze iets missen. Ze zijn niet voor niets zo blij dat wij lekker even met ze gingen spelen.

’s Middags gingen we eten bij Anna. Ze had ons opgehaald bij het weeshuis. Het is een super positieve en enthousiaste vrouw! Anna verzorgt een plek voor schoolkinderen waar ze tussen de middag goed kunnen eten, tanden kunnen poetsen en met elkaar huiswerk kunnen maken. Het is fijn om te zien dat de kinderen hier erg dankbaar voor zijn en zich netjes aan alle regeltjes houden. Bijvoorbeeld dat ze goed hun handjes wassen na het eten en respect hebben voor elkaar.

In de middag zijn we nog bij de school langs geweest om te kijken naar de nieuwe lokalen. Van het geld van vorig jaar zijn die nieuwe lokalen gemaakt, vandaag werd daar beton in gestort voor de vloer. We gaan daar morgen heel de dag schilderen en we hebben gekeken hoe we dat het beste kunnen gaan aanpakken. Daarna is een groep leerlingen ook naar de bouwmarkt gegaan om verf en dergelijke te halen, een andere groep is spullen gaan halen voor de workshops die we later in de week gaan geven op school.

’s Avonds hebben we eventjes met elkaar de dag doorgesproken. Iedereen beschreef de dag in 1 woord en het goed om te zien hoe anderen het vonden en om het even rustig met elkaar een plekje te kunnen geven. Het is allemaal niet niks!