Eergister zijn we naar het tehuis geweest. Dat hebben we al eerder verteld in het blog, zie blog: ‘’Om stil van te worden’’. We kregen eerst een lekker avondmaal, en daarna een rondleiding. Wij zouden eigenlijk die avond een interview met een van de jongeren hebben, maar door tijdgebrek is dat er niet van gekomen. Daarom besloten we om de volgende dag terug te komen, en dan de jongen te interviewen.

Drie leerlingen van de groep liepen die avond met Marco naar Casa Ana Maria, om het interview alsnog te gaan doen. Toen we daar aankwamen werden door dezelfde man die ons de rondleiding gaf, naar een ruimte gebracht waar we het interview konden afnemen. De man bleef nog even gezellig kletsen, en had de TV op Boliviaans voetbal gezet. De jongen die we zouden gaan interviewen moest zijn sleutel van zijn werk nog wegbrengen, en daarom moesten we even wachten, wat geen probleem was, omdat we ons zo nog even konden voorbereiden op het gesprek.

Toen de jongen binnen kwam, stelde hij zich gelijk heel enthousiast voor, hij heet Christian en is 21 jaar oud.

We begonnen met wat vragen over hoe het ging, en hoe hij hier was beland. Hij zei dat zijn moeder vroeger vaak uit huis was, en dat hij daarom al veel op straat deed. Hij begon met zijn vrienden een beetje kattenkwaad uit te halen, en dat werd steeds erger. Op een gegeven moment heeft hij iets gedaan, wat hij niet wilde vertellen. Toen kreeg hij de keus of hij de jeugdgevangenis in ging, of naar dit tehuis ging. Hij koos voor het tehuis, en daar is hij nog steeds heel blij mee.

In dit tehuis moet je studeren en werken, en op dit moment werkt hij bij een hotel en studeert hij bouwkunde. Daarna vertelde hij dat zijn moeder in Chili is gaan wonen, en zijn vader helemaal in het zuiden van Bolivia. Christian vertelt verder dat zijn broers, zussen en moeder vaak langs komen.

Eigenlijk mag je maar tot je 19e in het tehuis van Pater Theo zijn, maar omdat zijn studie langer duurt, mag hij dan ook in het tehuis blijven tot dat zijn studie is afgerond. Hij heeft een huis in zuid-Bolivia, bij zijn vader.

Daarna vroegen we hem hoe hij zijn toekomst voor zich zag. Hij vertelde dat hij eerst zijn studie af wilde maken en goed werk wilde vinden. Toen vertelde hij ons dat hij heel graag geluk zou willen vinden en een mooie familie willen stichten. Hij vertelde ons dat hij een vriendin had, en daar heel blij mee was.

We kletsten nog een beetje na, en hij stelde ons ook een paar vragen. Hij vroeg of wij werkelijk 14 en 15 waren, omdat we er als 21 Boliviaanse jaren uitzagen volgens hem. Hij dacht dat wij een perfect leventje hadden in Nederland. Na die vraag voelden wij ons een beetje schuldig. We realiseerden ons dat we het inderdaad heel goed hebben in Nederland, en dat we daar heel blij mee moeten zijn.

We vonden het gesprek heel gezellig en ook interessant. We hebben hier veel van geleerd, en we vonden het mooi om te zien dat ook hij heel open tegen ons was.

Gracias,

Babet, Maarten en Fleur.