Vanochtend zijn wij rond 10:00 uur de taxi ingestapt richting het plein waar de straatjongeren leven. Enkelen hiervan brengen de nacht soms door in El Techo, de enige nachtopvang in Cochabamba. We werden ontvangen door twee vrouwelijke begeleiders van de nachtopvang, die ons gedurende het bezoek hebben begeleid. Voordat we richting de jongeren liepen werd ons verteld dat we niet bang hoefden te zijn, ze zouden niks doen ook al hadden ze verschillende wonden. De omgeving waarin ze ‘’wonen’’ is een plein met een grote trap en een aantal bomen waar ze onder zitten.

Toen we aankwamen zagen we een aantal jongeren autoramen wassen. Dit doen ze om wat geld te verdienen. Ondanks het feit dat een groot deel van de bevolking niks te maken wil hebben met deze jongeren, geven de meeste mensen toch een centje. We bezochten eerst de jongeren onderaan de trap, deze jongeren waren het meest helder. We herkenden een aantal jongeren van de nachtopvang. Met deze jongeren konden we enigszins in contact komen. Je kon een praatje met ze maken en ze ontvingen graag onze meegenomen pizza, bananen en appels.

Na wat praatjes en een groepsfoto zijn we doorgelopen naar boven, waar een andere groep straatjongeren zich bevond. Zij waren er veel slechter aan toe. Ons oog viel meteen op een jongen die zijn eigen luizen op zat te eten. Deze straatjongeren leefden helemaal in hun eigen wereld ten gevolge van het vele lijmsnuiven en het gebruik van andere verdovende middelen. We zagen de straatjongeren deze middelen ook gebruiken in het bijzijn van ons en zonder enige schaamte. De toestand van een van de jongeren die daar lag, was zo slecht dat het niet lang meer zal duren voordat hij zal overlijden. Alle jongeren op deze plek hadden een gesloten houding waardoor we met hen moeilijker contact konden maken. Je zag niet alleen jonge jongens en mannen, maar er zat ook een 54-jarige vrouw die zwanger is van haar 9ekind. Ze vertelde dat er 5 van haar kinderen nog in leven zijn, de andere 3 zijn gestorven door vroeggeboorte of stompen in haar maag tijdens de zwangerschap. Ook werd door een van de begeleiders verteld dat deze vrouw heel de groep heeft besmet met HIV. Al haar vorige partners zijn hieraan overleden terwijl zij nog steeds in leven is. Tenslotte hebben we het meegenomen eten neergelegd omdat ze te ver waren om dit aan te nemen.

Daarna zijn we naar hun slaapplek gelopen. Hiervoor moesten we een stukje lopen, het was namelijk niet in de buurt van de plek waar ze zaten. We werden begeleid door een van de jongeren, genaamd Jesus, die volgens ons het meest verantwoordelijk is van de groep. We liepen samen met de begeleiders de heuvel af naar het kamp, waar we meteen werden bedwelmd door de stank. Opeens kwamen er heel veel honden uit de hutjes op ons af, deze honden deden dit om de mensen daar te beschermen. Daarnaast worden deze honden verslaafd gemaakt zodat ze ook in gevechten voor hun ‘’baasjes’’ op komen. Gelukkig zorgde Jesus dat deze honden ons niet aanvielen door ze met stokken te verdrijven. We stonden een tijdje op die plek tot er een vrouw het hutje uitkwam om haar diepe snijwond in haar gezicht te laten verzorgen. We konden hier niet te lang blijven omdat de situatie het afgelopen jaar heel erg is verslechterd op deze plek door een nieuwe drug genaamd ‘Pasta Basica’. Dit is de laatste stap van het chemische proces voordat cocaïne cocaïne wordt. Mensen die deze drug gebruiken mogen ook niet naar de nachtopvang, omdat de mensen agressief worden van deze drug en het onmogelijk voor de begeleiders is om deze drug onder controle te krijgen.

Na een kort bezoek liepen we snel terug, we hadden allemaal een vies kriebel gevoel gekregen dus vonden we het niet erg om deze plek te verlaten. We liepen weer langs de trap, zwaaide nog even gedag naar de jongeren en liepen terug het park in. We maakten onze handen schoon en hadden nog even wat nagepraat met de twee begeleiders. We hadden allemaal nog een aantal vragen en de vrouwen beantwoorden hier dan ook uitgebreid op. Zo vertelde ze dat wanneer er een kind werd geboren, de kinderbescherming deze baby’s zo snel mogelijk weghaalde van de groep. De baby’s moeten zo snel mogelijk weg omdat deze ook onder invloed zijn en omdat deze op alle mogelijke manieren mishandeld kunnen worden. Ook lieten ze foto’s zien van ernstige verwondingen in het gezicht bij een vrouw, die waren aangedaan door haar toenmalige vriend door jaloezie. Dit komt namelijk erg veel voor bij deze straatjongeren. Na deze indrukwekkende verhalen besloten we met de bus terug te gaan richting ons verblijf. Voor ons allen geldt dat deze ervaring heel veel indruk op ons heeft gemaakt, het was bijzonder maar heel dubbel. We hopen hier allemaal van geleerd te hebben en hopen op het beste voor deze jongeren.

De expeditieleden