Na een voor sommigen fijne en voor anderen een koude nacht, werden we rond 8.00 wakker in het internaat. Voor Donya was het een bijzondere ochtend, want zij is namelijk jarig. En daarom werd ze door iedereen wakker gezongen. Zo mooi klonk het niet met alle ochtendstemmen maar het was een mooi gebaar! Het was voor Donya een beetje onwerkelijk om op deze manier en plek wakker te worden met andere mensen dan haar ouders, maar toch is het een speciale manier om je verjaardag te vieren.

Het was een eer om de bedden die wij hadden verzorgd voor het eerst uit te proberen. De bedden sliepen heerlijk, met een fijn deken, kussen en de hoezen. Om 8.30 werden we bij het ontbijt verwacht en daar kregen we warm sap van rode mais, suiker en kaneel, genaamd ‘Api’. We kregen ook een plat broodje dat een beetje smaakte naar oliebollen, het was dus best een vette hap voor in de ochtend. Tijdens het ontbijt zongen de kinderen in het internaat ‘Feliz Cumpleaños’ voor Donya, en daarna hield ze een praatje over dat ze jarig was en dat ze voor iedereen een kleine traktatie had meegenomen. Terwijl de rest verder at ging Donya haar traktatie, wat gelukspoppetjes waren in de vorm van klompjes, uitdelen. Dit was op sommige momenten een beetje ongemakkelijk, omdat ieder kind haar op een andere manier feliciteerde.

Na het ontbijt was het tijd om de spullen die iedereen uit Nederland had meegenomen in een extra koffer uit te delen. Dit waren kleren, knuffels, speelgoed en ook dingen die gemaakt zijn door de kinderen op de school van Marco. De kinderen vonden het erg leuk dat ze nieuwe spullen kregen en renden daarom ook van koffer naar koffer om leuke dingen te vinden. Het was een gekkenhuis, omdat er spullen waren die meerdere kinderen wilden hebben. Alle kinderen hebben uiteindelijk iets uit kunnen zoeken en daar waren ze oprecht heel blij mee. Het was heel mooi en bijzonder om te zien dat deze kinderen met een kledingstuk of speelgoed heel blij zijn. Dit zie je in Nederland minder. Ook zag je dat de kinderen de spullen die ze gekregen hadden heel erg goed beschermden zodat een ander kind het niet kon pakken.

Toen alle spullen uitgedeeld waren, kwamen een aantal kinderen met een handjevol confetti naar Donya toe en gooide het over haar hoofd, dit was een heel feestelijk gezicht. Heel de vloer lag onder. Net voordat we weggingen werden nog een paar armbandjes gegeven aan een aantal mensen van de expeditieleden. Deze waren heel persoonlijk, omdat er soms ook letters van de voornaam van een kind op stond, dit was een mooi gebaar uit het hart. Dit liet ook nog een keer zien dat ze heel dankbaar waren met de bedden die we geschonken hadden, voor onze komst. Toen we wilden vertrekken, gingen sommigen van ons nog met de kinderen op de foto en iedereen kreeg nog een knuffel van de kinderen.

Nadat we onze spullen uit de slaapzaal hadden gepakt was het tijd om in te stappen en weg te rijden. Dit wegrijden bleek moeilijker dan we hadden gedacht. De bus moest namelijk omgekeerd worden en dit was best moeilijk in een krappe ruimte met veel stenen. Na bloed, zweet en tranen was het Anna eindelijk gelukt om te draaien en konden we echt gaan.

Het was weer speciaal om door de mooie Andes te rijden. En dit keer namen we een andere weg terug dus we zagen ook nieuwe dingen. Dit was te merken aan de steilere weg en de vele hobbels. Het was verbazingwekkend dat mensen er op sommige momenten er toch doorheen hebben geslapen. Verder was het weer ontzettend genieten van het mooie uitzicht en de Boliviaanse muziek op de achtergrond.

Onderweg was Anna zo lief om aan de voetgangers brood te geven wat over was en wat bananen. De mensen waren heel dankbaar en lachten ons vriendelijk toe. Op sommige momenten was het wel eng om op de smalle weggetjes te rijden omdat dit heel dicht bij de afgrond was en ook omdat hier veel herdenkingstekens stonden van de mensen die de afgrond in waren gereden.

Na een paar uurtjes zijn we gestopt in het dorpje Morochata. Dit is voor veel toeristen in die omgeving de place to be. Sául nam ons mee naar zijn kantoor, in het gebouw van de “VVV” van Morochata. Hier vertelde hij ons in het Spaans wat hij deed en hoe dankbaar ze waren met onze komst en de bedden die we geschonken hadden. Hier begrepen we niet heel veel van, maar het werd gelukkig vertaald door Marco en Anna. Als teken van hun dankbaarheid gaf hij ons allemaal een groen windjack met achterop de letters van Morochata afgebeeld in tekeningen van dingen die bij de streek horen. Ook hebben we allemaal een Boliviaanse kalender gehad. Met de dingen die we gekregen hadden zijn we voor de kerk van Morochata op de foto geweest. Toen konden we onze reis naar Cochabamba voortzetten.

Nadat we een tijdje gereden hadden en veel om ons heen hadden gekeken, zagen we eindelijk de lama’s waarvan ons verteld werd dat we die zouden zien. Het was een hele kudde bij elkaar. We hebben er minimaal 200 gezien. Natuurlijk zijn we even uitgestapt en hebben we de lama’s vastgelegd. Hierna zijn we verder gereden naar een punt waar je heel Cochabamba kon zien liggen, inclusief de Christo de la Concordia. Zo’n 1000 foto’s later, is het laatste stukje naar Cochabamba van start gegaan. Met hele harde muziek op de box, was het laatste stukje door de Andes een feit. Daarna was het weer even schakelen naar het stadsgevoel. Rond 16.15 zijn we aangekomen bij El Jardín en hebben we alle spullen uitgeladen. Na ons weer gesetteld te hebben konden we weer beginnen aan het dagelijkse werkje; namelijk de blogs en de vlogs.

Veel groetjes en tot morgen!