We reden in de taxi naar het weeshuis. Toen we aankwamen stond Remy, een man die al 26 jaar vrijwilligerswerk doet in Salomon Klein, op ons te wachten. Hij leidde ons naar binnen. We kwamen naar binnen door een donkere gang. Links en rechts zag je overal kinderbedjes met knuffels. Toen we doorliepen kwamen we een grote zaal binnen. Er zaten een paar kinderen. Na een aantal minuten kwamen alle kinderen met begeleiders binnen. De meeste kinderen liepen hand in hand. Ze kwamen allemaal naar ons toegerend en we gingen in een grote kring zitten. Na wat gespeeld te hebben met de kinderen werden 2 dansjes opgevoerd door een aantal weeskinderen. Het was een traditionele dans in traditionele kleding.
Na weer even gespeeld te hebben werden de expeditieleden opgesplitst in twee groepen. Een groep ging koekjesdeeg maken terwijl de andere groep een rondleiding kreeg. Java, Marijn, Isabelle & Anne waren druk in de weer om het koekjesdeeg voor te bereiden.
De rest kreeg een rondleiding. Deze rondleiding was erg indrukwekkend. We gingen eerst naar een slaapkamer voor de baby’s, welke leeg was. Hierna gingen we naar een andere slaapkamer waar nog wel baby’s lagen, welke we konden bewonderen achter glas. Er lagen twee baby’s tegen het raam aan. Remy vertelde dat deze kinderen diezelfde ochtend gevonden zijn, een op straat en een tussen het vuilnis. Dit was erg heftig om te horen. Het was totaal onbedenkelijk dat mensen hun kinderen bij het vuilnis kunnen gooien. Hierna gingen we door naar een ander gebouw waar de oudere kinderen lagen. Deze was leeg want alle kinderen waren buiten aan het spelen. Je kwam een kamer binnen en zag zo’n 20 bedden. Achter in de kamer stond een kast, waar alle kleren lagen. Remy vertelde dat ieder kind in theorie zijn eigen kleding had, maar dit in werkelijkheid niet het geval was. Alles werd met iedereen gedeeld. Het raakte ons dat deze kinderen dus eigenlijk helemaal niks voor zichzelf hebben.
Bij het koekjesdeeg maken ging het er iets luchtiger aan toe. Er waren twee enorme bakken klaargezet, waarbij in elke bak ongeveer twee tot drie kilo boter in ging. Ook ging er erg veel bloem bij en met het suiker waren we ook niet te zuinig. Na goed gekneed te hebben, werd het speculaasdeeg verdeeld over verschillende bakjes, die op tafel gezet konden worden. Toen kwamen de kinderen binnen, die van te voren hun gezicht en handen hadden gewast. De koekenbakkers werden uitgedeeld en daarna kon de pret beginnen. De expeditieleden verdeelden zich over de menigte van kinderen en zo gingen ze met zijn allen koekjes bakken. De meeste kinderen snapten het niet, maar toch was het erg leuk om met ze te spelen. Alle koekjes die wel waren gelukt werden op grote bakplaten gelegd en zo in de oven geschoven.
Het was erg mooi om te zien hoe wij die kinderen een mooie dag hebben gegeven. Ook zeiden de begeleiders, die door de kinderen mama’s werden genoemd, dat het een erg leerzame dag was en het vormen van de koekjes een goede motorische oefening was, die goed paste binnen hun Montessori-filosofie. Het was fijn om te horen dat wij de kinderen zo een leuke tijd hebben bezorgd. Daarna was het opruimtijd en snel alles schoonmaken. Al gauw stonden de taxi’s klaar. We zwaaiden nog even naar de kinderen en liepen daarna het gebouw uit. Het was een erg dubbel gevoel, want je wist dat het gewone leven voor de kinderen nu weer door gaat. Wat erg schokkend was, was dat de kinderen ons binnen twee minuten na aankomst al papa en mama noemden. Dit was erg raar omdat je de kinderen nog geen twee minuten kent. Deze kinderen hebben een hele andere betekenis voor “papa en mama”. Alles wat ze aandacht gaf was direct een voorbeeld en dus “papa of mama”. Wat we ons erg goed beseften, was dat daar zo’n 130 kinderen zaten, die allemaal niks voor zichzelf hebben. Niemand heeft iets wat echt voor hem of haar zelf is, zelfs geen ouders of familie. Dit raakte ons diep. Het weggaan was erg moeilijk. De kinderen in Salomon Klein konden moeilijk afscheid van ons nemen. En afscheid nemen is voor hen de realiteit.
Expeditie Jacob Roelands 