Maandag 22 april vertrokken we vanuit El Jardín met twee busjes naar de Andes. Daar ligt namelijk Internado Educativa Punacachi. Dit is een internaat waar kinderen uit verschillende dorpen naartoe komen. Soms moeten deze kinderen wel zes uur lopen voordat ze op school zijn. Om te voorkomen dat ze middernacht moeten vertrekken, is er de mogelijkheid om te overnachten. Ook wij zouden hier een nacht verblijven. Om hier te komen, stond ons eerst nog een zes uur lange reis voor de boeg. Je kunt je natuurlijk voorstellen dat er midden in de Andes geen toiletten staan. Dit betekent maar één ding: Baño naturel. Gelukkig hadden we een paar keer kunnen oefenen in de jungle, waardoor het allemaal best soepel ging. Na ongeveer drie uur hadden we lunchpauze. Deze plek bestond uit een prachtig meer met verschillende bergen eromheen. Dit zorgde voor een sprookjesachtig effect.
De reis zat vol met prachtige landschappen, met verschillende bergen. Hoe hoger je kwam, hoe minder begroeiing er was. Op het begin zagen we achter ons Cochabamba liggen. Later verdween dit uit beeld en kwamen er bergen voor in de plaats. Deze werden steeds hoger en de dalen werden steeds dieper. Dit zorgde er ook voor dat de wegen meer bochten hadden. Bovendien hadden we een hoop plezier in de busjes. Voordat we vertrokken hadden we trossen bananen gekocht die we vervolgens hebben uitgedeeld aan bewoners van de Andes. Ook speelden we spelletjes en luisterden naar muziek. Ook zongen we uit volle borst mee. Dit zorgde ervoor dat de reis zo voorbij was en het zitten blijven niet erg was.
Rond een uur of vijf kwamen we aan in het internaat. Omdat er nu bij het internaat de spelen plaatsvinden, dit is vergelijkbaar met ons schoolhockey, waren er voetbalwedstrijden bezig. Voetbalteams uit de omgeving deden mee aan deze spelen. Hier hebben wij natuurlijk ook nog even van genoten. Toen de wedstrijd afgelopen was, stond het eten voor ons klaar. De meningen over het eten waren verschillend, we aten een aardappel met rundvlees en salade (van ui en tomaat). We aten deze maaltijd met onze handen.
Na het eten hebben we een pingpongtafel gevonden, waarbij we rondje om de tafel speelde, dat is pingpong met je handen en de bal. Dit vonden de kinderen uit het internaat ook erg interessant en hebben uiteindelijk ook nog een paar potjes meegedaan. Vervolgens zijn we weer terug naar boven gegaan en hebben spullen gedoneerd. We hebben namelijk allemaal vanuit Nederland een extra koffer meegenomen met kleding en speelgoed. Voordat we die gaven hebben we liedjes gezongen. Zij zongen Spaanse liedjes voor ons, terwijl wij een paar liedjes voor hun zongen en stroopwafels uitdeelden. Deze vielen goed in de smaak, wat ons weer blij maakten. Na het cultuur uitwisselen namen ze ons mee naar de andere kant van de zaal om te gaan dansen. Ze hadden voor ons een culturele dans voorbereid, waarin wij ook waren betrokken. Het liedje duurde ongeveer 18 minuten en iedereen had zijn of haar eigen partner om mee te dansen. Wat ons erg opviel, was dat de Bolivianen een erg goed voetenwerk hadden. Het was erg lastig om dit bij te houden. Na deze dans, gingen we verder op swingende Engelstalige liedjes. Helaas haakten de meeste Bolivianen hierbij af, waardoor het een echte expeditiedans werd. Om ongeveer 22.00 uur moesten we stoppen en gingen we ons klaarmaken voor bed. We sliepen in de stapelbedden waar normaal leerlingen in slapen. Het grootste deel van de kinderen uit het internaat was er op dat moment niet omdat het sporttoernooi alleen voor leerlingen van het voortgezet onderwijs is.
In de ochtend kregen we een traditioneel ontbijt met bonuela, een soort van platte oliebol, en apy een drankje van mais en water. Op het begin van de dag was het al erg mistig. Later begon het te regenen. Hierdoor werd de terugreis toch nog een uitdaging door de Andes. In de stromende regen brachten we de spullen naar de bus, waarna we een ambulance volgden die ons begeleidde. In het begin was het modderig, maar naarmate we daalde, stopte de regen langzamerhand. Op de terugweg pakten we een andere route dan de dag ervoor. Na vier uur rijden kwamen we een hele kudde lama’s tegen. Het waren er tientallen bij elkaar en ze stonden dichtbij de bus. Ze bleven kalm toen wij naderden en waren rustig aan het grazen. Dit zorgde voor een paar mooie beelden. Rond een uur of één hadden we lunchpauze op een prachtige plek met in het dal Cochabamba. Na snel geluncht te hebben, reden we verder en ongeveer een half uur later kwamen we aan in de buitenwijken van Cochabamba.
We vonden het een mooie reis en het was het lange rijden zeker waard!
Isabelle, Sietske en Leila
Expeditie Jacob Roelands 
Wat een práchtige ervaringen! Onvergetelijk voor hén en jullie zelf! Ook fijn om vrolijke en positieve dingen re beleven na jullie eerdere heftige ervaringen!
Hebben jullie hem af en toe niet zitten knijpen met al die enge wegen?
LikeLike