De eerste activiteit die op de planning stond was het bezoek aan Salomon Klein. Dit is een weeshuis waar baby’s door moeders worden achtergelaten in de hoop op een betere toekomst. Regelmatig worden er zelfs baby’s over de muur van Salomon Klein gegooid. Dit vinden wij natuurlijk super heftig.

Voordat we konden vertrekken moesten wij de door jullie ingezamelde verkleedkleren sorteren zodat we deze makkelijk konden meenemen. We gingen namelijk te voet, dus het was niet handig om met volle koffers over straat te lopen. Gelukkig hebben wij alles mee gekregen. Het was een pittige wandeling. Niet vanwege de lengte, deze was namelijk maar een half uurtje, maar door de hitte. Het was namelijk 26 graden met felle zon in ons gezicht en het was super benauwd. Helemaal bezweet aangekomen, moesten we nog een kwartiertje wachten want de kinderen waren nog aan het lunchen. Dit kwam dus best goed voor ons uit, want nu hadden we even de tijd om uit te rusten in een rustig parkje.

Tot onze verbazing moesten wij een mondkapje dragen, want het bleek dat een paar kinderen corona hadden. In het weeshuis kregen wij eerst een goed ontvangst waarbij de kinderen voor ons zongen. Dit was best een apart moment en iedereen beleefde dit op een andere manier. Voor mij (Julia) was het onhandig door de mondkapjes, want de kinderen konden daardoor minder goed je gezichtsuitdrukking zien. Ik (Jurre) wist niet zo goed wat ik er van moest vinden, gezien ze alles in het Spaans uitlegde en zongen. Het was lastig om het te volgen en ik wist eigenlijk niet zo goed waar ik nou uiteindelijk voor klapte. Alleen voor sommige in de groep was het juist super ongemakkelijk, omdat ze niet zo goed wisten wat hun plek was op dat moment. Daarna hebben wij de verkleedkleren erbij gepakt en werden de kinderen super enthousiast. Wat ons opviel was dat de kindjes totaal niet bang voor ons waren. Dit is best wel een onnatuurlijke reactie voor zulke jonge kinderen, want normaal zou je verwachten dat ze eerst even een stapje terug zouden nemen. Toen iedereen verkleed was kregen ze ook allemaal een laagje schmink. Dit liep volledig uit de hand waarna de kindjes het schminkwerk overnamen en ons helemaal onder kliederde.

De muziek werd aangezet door de begeleiders en we begonnen met z’n allen te dansen. Dit was echt ongelofelijk gezellig en leuk, iedereen deed enthousiast mee. De kindjes raakte op dit moment super gehecht aan ons. Ze vroegen de hele tijd of we ze op konden tillen en ze wilden alleen maar knuffelen. Ik (Julia) vond dit een moeilijk moment omdat ik niet zo’n hechte band wilde maken voor een korte tijd. Alleen ik wilde ook geen nee zeggen omdat die kinderen al afgewezen zijn door de ouders en dan zouden ze dat ook worden door mij. Het was op het begin super schattig, maar het kwam tot het punt dat ze ons ook mama en papa gingen noemen. Voor ons was dit best heftig om dit zo te zien. Op dit moment voelde ik (Jurre) mij eigenlijk een soort van jaloers op de kindjes. Dat zij zo gelukkig en blij kunnen worden van een paar tieners die met ze dansen in verkleed pakjes. Ik vind het heel heftig om te zien dat zij zulke erge problemen hebben en alsnog zo snel gelukkig kunnen zijn. Vooral als ik dit in vergelijking zie met mijn eigen leven.

Wij namen afscheid van de kindjes, wat best moeilijk was omdat ze niet wilden dat we weg gingen. Daarna kregen wij nog een rondleiding door heel het terrein van Salomon Klein door een van de begeleiders. Over het algemeen was het een goede school. Ze hebben genoeg materiaal en een goede methode om les te geven. Ze hebben zelfs een moestuin waarbij de kindjes allemaal zelf een plantje hebben om te verzorgen. Wat wel heel erg opviel is dat ze met veel kinderen op 1 kamer slapen. Er stonden bijvoorbeeld in een kamer iets van 20 bedden.

Aan het eind van de rondleiding vroegen wij of ze nog iets nodig hadden. Het blijkt dat ze alle kinderen die binnen komen in het weeshuis vaccinaties moeten geven. Het probleem is, is dat ze hier niet genoeg geld voor hebben om dit aan iedereen op tijd te geven waardoor sommige kindjes op jonge leeftijd sterven.
Na de rondleiding zijn we weer teruggelopen naar El Jardin. Hierna zijn we gaan eten en is de eerste officiële dag zo ongeveer beëindigd. Jullie horen morgen weer meer van ons!!!


Geschreven door Julia van de Venne en Jurre van Hemert