Vandaag zijn we naar Plaza San Sebastian geweest, de plek waar de straatjongeren leven. Een aantal van deze straatjongeren hadden we al eerder gezien bij El Techo, de nachtopvang waar we donderdagavond zijn geweest. Van tevoren wisten we niet zo goed wat we moesten verwachten, omdat we niet wisten hoeveel straatjongeren er zouden zijn en hoe ze op ons zouden reageren. Als voorbereiding op ons bezoek hebben we onze sieraden afgedaan en we hebben kleding aangedaan die niet teveel opviel. Vervolgens kwam Anna ons in de ochtend ophalen, omdat Erika had aangegeven dat ze op dat moment het meest nuchter en het beste aanspreekbaar zijn. Op het plein hebben we even gewacht samen met Erika en twee andere begeleiders, omdat we het eten die we aan de straatjongeren wilden geven waren vergeten. Anna, Jurian en Julia zijn even teruggegaan om het eten op te halen. Na 10 minuten gewacht te hebben liepen we met z’n allen naar de plek waar de straatjongeren hun dag doorbrengen. De straatjongeren ontvingen ons met open armen en ze gaven ons een hand. Doordat we zo open werden ontvangen voelden we ons al snel wat meer op ons gemak. Later werd ons verteld dat dit normaal gesproken niet zo snel gebeurt, maar de jongeren vertrouwden ons omdat Erika en de andere begeleiders erbij waren.  

Guido deelde het meegenomen fruit uit,  waar de straatjongeren heel erg blij mee waren. Ze begonnen al snel met eten nadat ze ons hadden bedankt. Ook deelden we de meegenomen Pique Macho uit, een typisch Boliviaans gerecht. Ook hier waren ze heel erg blij mee. Het gaf ons een fijn gevoel dat ze heel dankbaar waren voor het eten dat we ze gaven.  

Erika vertelde ons hoe het met de straatjongeren ging. Ze vertelde dat een van hen een gevecht heeft gehad op straat. Hij had daardoor een wond aan zijn oor, in deze wond zijn maden gekomen, wat ervoor zorgde dat de ontsteking nog erger werd. Dit was een akelig beeld om te zien. Erika legde uit dat de begeleiders alle wonden zo goed mogelijk proberen te verzorgen bij El Techo. Ook gaan de begeleiders vaak langs op straat om te kijken hoe het met de straatjongeren gaat en om ter plekke wonden te verzorgen. Wij hebben enorm veel respect voor alle begeleiders die zich met heel hun hart inzetten voor deze jongeren. Na deze verhalen gehoord te hebben kregen we de kans om vragen te stellen aan de straatjongeren. Het viel ons op hoe open en eerlijk ze waren tijdens het beantwoorden van de vragen.  

Toen we weggingen gaven de straatjongeren ons allemaal nog een hand of een box en vervolgens zwaaiden we ze uit. Toen we wegreden zagen we dat ze meteen begonnen met het eten van de pica mucu. Het was mooi om te zien dat ze het eten over iedereen verdeelden, ook al hebben ze zelf misschien heel veel honger. Je zag dat ze echt als een familie samenleefden en de ander boven zichzelf zetten. Dit is iets wat wij niet helemaal hadden verwacht, omdat ze ieder op zich ook veel problemen hebben. Het gaf ons een goed gevoel dat onze verwachtingen niet klopten en dat ze elkaar heel veel hulp en steun boden. 

Wel hebben we na afloop een machteloos gevoel, omdat we weten dat we ze niet iedere dag kunnen helpen. Dit gevoel is voor vele van ons heel moeilijk, maar we proberen in ons achterhoofd te houden dat alle kleine beetjes helpen.  

Willemijn en Lotte

Kijk ook op: https://youtu.be/SR38IBEQEYo